Pohađanje filmske škole koju je početkom 1980-ih u Splitu pokrenuo Ivan Martinac bilo je u mom slučaju podjednako motivirano afinitetom za film i željom da izbliza promotrim predavača koji je slovio za jednog od najznačajnijih lokalnih umjetnika. Za razliku od Gorkog Žuvele ili Momčila Goluba, čiji su likovni radovi razmjerno često izlagani, Martinčev status počivao je na rijetko prikazivanim kratkim filmovima, hermetičnoj poeziji i neobičnim knjigama o filmu, čiji značaj nisam uspijevao dokučiti. Trideset godina kasnije, prilika da tu zagonetku donekle riješim ukazala se kroz rad na opremi ‘izgubljene’ knjige Ranka Munitića o Martincu.

Proces nastajanja tog izdanja bio je doista neuobičajen. Zbog tvrdoglave nepopustljivosti Martinca i Munitića, rukopis dovršen 1981. objavljen je tek 2011. i to zahvaljujući svojevrsnoj uredničkoj ‘arheologiji’. Nakon što su obojica autora preminuli, Diana Nenadić rekonstruirala je tekst knjige iz fragmenata i verzija na kojima su radili nezavisno jedan od drugoga, a rupe u zacrtanoj strukturi krpali smo fotografijama i drugom arhivskom građom. Nekrološki ton izdanja podcrtava priloženi DVD s restauriranom verzijom Martinčeva profesionalnog debija Fokus (1967), poetske meditacije o ‘jednostavnoj mediteranskoj smrti na suncu’.